Title: I'm so sorry,but i love you.
Pairing: Luhan x Baekhyun
Author: Mysummer.Santacross
Note: แค่ฟิคกากๆ ที่ไม่มีที่มาที่ไป =_=
_______________________________________________
พันธนาการที่ไม่มีวันหลุดพ้น..
ความเจ็บปวดที่ทำให้เขาแทบตายทั้งเป็น
ห้องสี่เหลี่ยมใหญ่สีเรียบ มีเพียงแค่เตียงนอนนุ่มกว้างที่ถูกวางไว้อยู่ริมตรงกลางห้องกับโซฟานวมสี ครึ้มที่ประดับไว้ข้างๆ ร่างเล็กๆของเด็กหนุ่มในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวขุ่นๆที่ยาวมาถึงต้นขา่อ่อน กำลังนั่งห้อยขาลงมาจากเตียง ใบหน้าหวานใสที่ฉายแววถึงความหม่นหมองและความว่างเปล่า ข้อเท้าข้างหนึ่งของเขากำลังถูกล่ามด้วยโซ่เหล็กแข็ง รอยช้ำเลือดรอบๆข้อนั้นไม่ได้ทำให้เขาสนใจมันเลยสักนิด
เจ็บ.. เจ็บไปถึงขั้วของหัวใจ
"คุณหนูค่ะ.. ทานอาหารลงท้องสักหน่อยเถอะค่ะ"
เสียง นุ่มนวลและอ่อนโยนดังขึ้น ดึงความสนใจให้เด็กหนุ่มหันหน้าไปมองอย่างช้าๆ หญิงสาววัยกลางคนในชุดธรรมดาๆกำลังนั่งคุกเข่าและส่งสายตาความห่วงใยมาให้ แก้วตารีก้มลงมองถาดข้าวที่มีโจ๊กร้อนๆและยามากมาย รวมทั้งแก้วน้ำใส
"ผมไม่หิว"
"ถ้าคุณชายกลับมา คุณหนูจะถูกว่าเอาได้นะคะ อีกอย่างร่างกายของคุณหนูก็เริ่มอ่อนแอแล้วด้วย"
"เรื่อง ของเขาสิ ไม่ว่าผมจะทำอะไรก็ไม่เข้าตาเขาหรอก"
หันหน้าหนีกลับไปมองทางเดิม หญิงสาวชราถอนหายใจและส่ายหน้าไปมา เธอลอบมองเด็กหนุ่มที่ทำสีหน้าว่างเปล่าและไร้ความรู้สึกอย่างสงสาร ร่างกายเล็กๆที่สวมแค่เสื้อเชิ๊ตเพียงตัวเดียว แต่โชคยังดีที่ชายเสื้อนั้นยาวมาถึงต้นขาอ่อนๆ
รอยแดงๆที่ประดับไปทั่วร่าง ต้นคอที่โผล่พ้นออกมาก็ยังปรากฏให้เห็นรอยสีกุหลาบมากมาย ไม่เว้นแม้แต่ต้นขาวเรียว
รอยยิ้มสดใสที่เคยฉาบไปทั่วใบหน้าเนียนสวย ในวันนี้กลับไม่มีอีกแล้ว
"ถ้าต้องการอะไร เรียกดิฉันได้เสมอนะคะ"
เมื่อ เห็นว่าไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา เธอจำใจลุกขึ้นแล้วเปิดประตูเดินออกไป ใบหน้าที่เริ่มปรับสภาพไปตามวัยชราหันมามองคนในห้องเล็กน้อยอย่างเป็นห่วง ก่อนจะเดินออกไป
ทิ้งไว้เพียงคนตัวเล็กที่นั่งอยู่เพียงลำพัง..
"ฮึก.."
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่า.. ค่อยๆหยดลงมาจากปลายคางมนกระทบลงต้นขาเปลือย
ไม่ว่าจะกลั้นเท่าไร เสียงสะอื้นและหยดน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย
จำไม่ได้ว่าตัวเองเลิกยิ้มไปเมื่อไร.. จำไม่ได้แล้วว่าการที่จะ'ยิ้ม'นั้นมันก็ทำยังไง
เวลา ผ่านไปอย่างช้าๆ คนในห้องไม่มีวันอาจจะรู้ได้ว่าข้างนอกนั้นเป็นเช่นไร ไม่รู้ว่าเวลานี้เป็นเวลาอะไร จะเช้าหรือเย็น คนที่ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกและถูกกักขังไว้ในห้องเปรียบเสมือนเชลย
แกร๊ง... แกร๊ง... แกร๊ง...
เสียง นาฬิกาจากด้านล่างบ่งบอกถึงว่าเวลานี้เป็นเวลา 6.00 น. ดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าในไม่ช้า แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเวลานี้มันเป็นเวลาอะไร
"อ้ะ คุณชายกลับมาแล้วรึค่ะ เดี๋ยวคุณชายค่ะ!"
"เดี๋ยวสิคะคุณชาย ป้าว่าปล่อยคุณแบคฮยอนไปสักวันหนึ่งเถอะ คุณชายคะ!"
เสียงตึงตังดังเข้ามใกล้เรื่อยๆ พร้อมกับเสียงห้ามของเหล่าพวกแม่บ้าน แบคฮยอนทำตาตื่นตระหนกก่อนจะขยับตัวไปด้านหลังจนชิดหัวเตียง
ปัง!!
เสียงประตูถูกกระชากให้เปิดออก่อนจะถูกปิดอย่างแรง เสียงกลอนประตูถูกล๊อคกึกพร้อมกับร่างของคนที่คุ้นตากำลังเดินเข้ามา
"โอ๊ย!"
"ทำไมไม่กินข้าว"
"กินไม่ลง"
"เมื่อไรนายจะเลิกดื้อสักที ห้ะ แบคฮยอน"
"ฮึก.. ปล่อย"
แบ คฮยอนพยายามขืนตัวจากการเกาะกุมของอีกคน ต้นแขนที่ถูกจับแน่นจนรู้สึกร้าวไปถึงกระดูก เขาจ้องมองอีกคนด้วยสายตาว่างเปล่าพร้อมๆกับที่หยาดน้ำใสค่อยๆไหลลงมา
ยิ่งเห็นน้ำตาอีกคนมากเท่าไร ไฟแห่งโทสะก็ยิ่งค่อยๆระเบิดมาขึ้นเท่านั้น
"ปล่อยฉันไปสักที.." น้ำเสียงอ่อนล้าถูกเอ่ยจากริมฝีปากอิ่มบางที่เริ่มแตก
"หึ.. คิดว่าฉันจะปล่อยนายไปรึไง.."
"ฮึก.."
"มันไม่มีวันนั้นหรอก.. ไม่มีวัน"
ก้ม ลงบดขยี้ริมฝีปากอิ่มแดงพลางดันคนตััวเล็กกว่าให้นอนราบไปกับเตียง ข้อมือเล็กถูกกดจนแทบจะจมไปกับผิวเตียงนุ่ม สัมผัสรุนแรงและจาบจ้วงถูกละเลียดไปทั่วซอกคอและหน้าอก รอยสีกุหลาบที่เริ่มเจือจางถูกสร้างขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
แบ คฮยอนหันหน้าหนี หลีกหนีสัมผัสอันแสนน่ารังเกียจ ปล่อยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเปรอะใบหน้า จำไม่ได้ว่าร่างกายของตัวเองถูกอะไรไปบ้าง แม้จะยิ่งพยายามลืมสักแค่ไหน แต่ความรู้สึกเหมือนปลาขาดน้ำจนใจจะขาดก็ยังตามหลอกหลอนเขาอย่างไม่รู้จบ
"ฮึก.. ลู่ฮาน.. อย่า.. อย่าทำแบบนี้"
เรียว ขาถูกแยกให้กว้าง สัมผัสนุ่มๆไล้มาตามต้นขา เลื่อนเข้ามาบีบคลึงสะโพกนิ่ม แบคฮยอนเบ้หน้าพลางขบกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง เสียงโซ่ขยับเขยื้อนพร้อมกับสัมผัสที่ไหลครูดคราดบริเวณข้อเท้า
"นายเป็นของฉัน ..แบคฮยอน"
"อ๊า!.. ไม่!"
อะไร บางอย่างที่ถูกยัดเยียดเข้ามาในร่างกายจนรู้สึกแสบ ลู่ฮานสูดหายใจเข้าลึกๆพร้อมกับกระแทกกายเข้าไปใหม่ คนใต้ร่างดิ้นพล่าน เสียงหวีดร้องดังลั่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เหล่าแม่บ้านทั้งหลายต่างทำสีหน้ากังวล บางคนก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
เสียงกรีดร้องปานใจจะขาด อยากจะช่วยแต่กลับทำไม่ได้
"พอแล้ว.. ฉันเจ็บ! ลู่ฮาน.. ฉันเจ็บ"
ใน ความเป็นจริงแล้ว ลู่ฮานก็ไม่ได้ตัวใหญ่ไปกว่าแบคฮยอน ความสูงที่ไล่เี่ลี่ยกันแต่ลู่ฮานนั้นสูงกว่าแบคฮยอนไปกว่าไม่กี่เซน เรี่ยวแรงที่หายไปตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นไม่มีท่าทีที่จะต่อต้านอีกฝ่ายได้ เลยสักครั้ง
ไร้เรี่ยวแรง กับหัวใจที่อ่อนล้า
"เข้าใจสักทีสิ ว่าฉันรักนาย.."
ประโยคที่พร่ำบอกทุกๆคืน ยิ่งทำให้แบคฮยอนสะอื้นไห้ หลับตาแน่นพร้อมกับร่างกายที่ถูกกะรแทกกระทั้นจนตัวโยน
เขาไม่เข้าใจ.. ว่ารักของลู่ฮานนั้นคืออะไร
ความรักของลู่ฮาน.. ที่ทำลายชีวิตเขาน่ะหรอ
ความรักที่แสนเห็นแก่ตัว..
"รักของนาย.. คือการฆ่าชีวิตของคนที่ฉันรักน่ะหรอ"
ประโยคเรียบนิ่งปนเสียงสะอื้น ทำให้ลู่ฮานผละออกจากซอกคอขาวช้าๆ ดวงหน้าหวานสวยแต่กลับไม่เข้ากับนิสัยที่ใจร้อน
"มันเป็นวิธีเดียว"
"ฮึก.. คนเห็นแก่ตัว"
แบ คฮยอนปล่อยให้อีกก้มลงจูบตัวเองอย่างยอมแพ้ น้ำตาเปรอะเปื้อนใบหน้าแต่ก็ยังเหลือเคล้าความสวยงาม ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นเมื่อบทรักแสนทรมานจะเริ่มต้นอีกครั้ง
ทุกค่ำคืนราวกับฝันร้ายที่ตามหลอกหลอน
มันเป็นเพียงความรักที่เห็นแก่ตัวของคนคนหนึ่ง
"ฉัน เกลียดนาย.. อ้ะ ..อ๊า" ร่างทั้งร่างถูกพลิกให้นอนคว่ำ แก้มเนียนแนบไปกับหมอนที่เปียกชื้นจากรอยน้ำตา แผ่นอกของเขาใครอีกคนทาบมากับแผ่นหลังบางของเขา สัมผัสจูบที่ท้ายทอยพร้อมกับอะไรบางอย่างที่ไล้ไปตามหน้าท้องเนียน
"ฮึก.. ชานยอล.."
ลู่ฮานชะงักจากการพรมจูมแผ่นหลังเนียนของคนใต้ร่าง ดวงตากลมโตสวยฉายแววความคุกรุ่มแห่งโทสะ เขากระแทกกายไปอย่างแรงจนคนด้านล่างสะดุ้ง
"ชานยอล.. ฮึกชานยอลอ่า"
"เลิกพูดถึงมันสักที!!!"
"ฮึก..ฮื้อ.." ใบหน้าซบลงกับหมอน ริมฝีปากอิ่มบิดเี้บี้ยวจากกลั้นเสียงสะอื้น ผ้าปูเตียงเปียกชื้น ปลายเล็บจิกเข้าไปที่ผิวเตียงนุ่ม
คนหนึ่งเจ็บปวด แต่อีกคนเจ็บยิ่งกว่า
"มันตายไปแล้ว.. ปาร์คชานยอลตายไปแล้ว ลืมมันสักทีเซ่!!"
เสียงหวานแห่บตะหวาดก้อง แบคฮยอนสะอื้นจนตัวโยน ลู่ฮานผละกายออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับกระชากไหล่ของอีกคนให้หันหน้าขึ้นมา
ดวงตาเรียวสั่นระริกเป็นประกายวาบ จ้องมองสบกับแก้วตากลมโตนิ่งแต่ก็สั่นไหวในใจไม่แพ้กัน
"ฮึก.. แล้วนายฆ่าเขาทำไม.."
ลู่ฮานเบนสายตามองรอยเปื้อนใกล้ๆ เพื่อหลบสายตาที่ปรากฏถึงความเจ็บปวดที่เต็มล้น
ถ้าไม่ทำ.. คนตรงหน้าจะเป็นของเขางั้นหรือ..
คนตัวสูงกว่ายังจำได้ดี ภาพที่เขาสั่งให้ลูกน้องแอบวางกองเพลิงไว้ในห้องของประธานนักเรียน
ถูก ล๊อคกลอนด้านนอกไว้อย่างแน่นหนา ลักพาแบคฮยอนที่อยู่ในห้องด้วยออกไปในเวลาอันรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงกรีดร้องและร้องไห้ มือทั้งสองที่กุมกันแน่นนั้นถูกพลัดพรากจากกันเพราะเขา..
เสี่ยวลู่ฮาน.. ผู้พลัดพรากชีวิตของชายอันเป็นที่รักของแบคฮยอน
พรากชีวิตของปาร์คชานยอลไป อย่างไม่มีวันหวนคืน
"ฉันไ่ม่มีวันรัก.. ใครได้อีกนอกชานยอล"
"..."
"ทั้งๆที่นายก็รู้ดี"
"..."
"ปล่อยฉันกลับบ้านเถอะนะ.."
น้ำเสียงอ่อนแรงพร้อมกับดวงหน้าที่แสดงถึงความปวดช้ำ
เหตุไฉน..ผีเสื้อแสนสวยที่เขาได้เด็ดปีกถึงต้องการและดิ้นรนที่จะกลับไปยังที่เก่า
ทั้งรัก.. และให้ได้ทุกอย่าง
แต่เสี่ยวลู่ฮานกลับไ่ม่รู้วิธีที่ะจะแสดงความรัก
"ฉันไม่มีทางที่ปล่อยนายไป.."
"ฮึก"
"ฉันขอโทษ แต่ฉันปล่อยนายไปไม่ได้"
ก้มลงบดเบียดกลีบปากอิ่มที่สั่นระริก บทรักค่อยๆดำเนินไปอย่างช้าๆ ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอีกครั้ง
ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีวันปล่อย
"ฮึก.. ไม่.."
เสียง ครางปนสะอื้นค่อยๆกรีดลึกในหัวใจช้าๆ แต่ลู่ฮานไม่หยุด แม้ว่าอีกคนจะร้องไห้ช้ำตายมากซะแค่ไหน เขาก็ไม่มีวันที่ปล่อยไป จะกักขังและรอวันที่เราจะตายไปพร้อมกัน
แม้จะต้องอีกคนมีน้ำตา.. เขาก็เลือกที่จะครอบครองมัน
รักที่ทำให้อีกคนสูญเสียหัวใจของตัวเอง
รักที่จะต้องทำร้ายอีกคนมากแค่ไหน ก็ยอม
"ฉันขอโทษ.. แต่ฉันรักนาย"
..The End..
