Sinner - Twelve

SINNER  - TWELVE

            “..เทา”

            เสียงหวานเรียกชื่อคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน ห้องสี่เหลี่ยมค่อนข้างใหญ่ตกอยู่ในความเงียบสงัด ความลังเลที่แล่นเข้ามาว่าเวลานี้คงไม่เหมาะในการพูดเรื่องนั้นแต่ถ้าเรื่องมันยังดำเนินต่อไปแบบนี้ ทุกอย่างก็คงไม่จบ

            และแบคฮยอนก็ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น..

            วังวนนี้..ควรจะจบลงสักที..

            อย่างน้อย..เรื่องของเขากับเทา..ควรจะจบลงในสิ่งที่มันควรเป็น

            หัวใจเต้นตึกตักจนเหมือนจะกระเด็นออกมาเมื่อเห็นคนบนเตียงขยับ เปลือกตาคล้ำเปิดขึ้นช้าๆ กระพริบตาเพื่อปรับสายตาให้คุ้นชิน แขนยาวดันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างค่อยๆเพราะความมึนหัวที่แล่นเข้ามา และเมื่อเห็นแบบนั้นแบคฮยอนก็ถลามาช่วยพยุงอีกฝ่ายอีกที

            แผ่นหลังกว้างขยับพิงพนักเตียงโดยมีหมอนรองไว้ ดวงตาเข้มเสมองใบหน้าสวยด้วยความแคลงใจ “มาเมื่อไร”

            “เรามาเมื่อกี๊นี้เอง ยังปวดหัวอยู่รึเปล่า” มือนุ่มวางลงบนหน้าผาก อุณภูมิร่างกายที่ส่งผ่านมายังผิวเนื้อ แม้จะไม่ร้อนมากแต่ก็ยังรู้สึกว่ามันยังรุมๆอยู่

            “ทำไมไม่บอกเราล่ะว่าไม่สบาย เราเป็นห่วงรู้มั้ย” อดเอ็ดอีกคนด้วยน้ำเสียงดุไม่ได้ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้มบางๆของคนบนเตียง แบคฮยอนขมวดคิ้วหลวมๆ ผละมือออกจากหน้าผากอุ่นๆแต่ก็ถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ให้แนบไปกับแก้มอีกฝ่าย

            “เราดีใจนะที่แบคฮยอนเป็นห่วง”

            “เทา..”

            ครางชื่ออีกฝ่ายแผ่วเบา ร่างเล็กหลบสายตาคมที่มองมาราวกับกำลังพยายามมองลึกเข้ามา ก้อนเนื้อในกระตุกสั่น ความกลัวที่จู่ๆก็กวาดเข้ามาในใจ แบคฮยอนรั้งมือตัวเองออกจากการเกาะกุมนั้น ร่างเล็กยืดตัวขึ้น เขาไม่รู้ว่าไม่กี่วันที่เขาไม่ได้เจอจื่อเทา ตัวของร่างสูงมีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง

            เซ้นส์บางอย่างกำลังบอกแบคฮยอนว่า จื่อเทาไม่ได้เปลี่ยนไป

            แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ายังเหมือนเดิม..

            ครืด… ครืด..,

            นึกขอบคุณโทรศัพท์ที่สั่นครูดอยู่ในกระเป๋า มือเรียวควานหาก่อนจะหยิบมันขึ้นมา รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นมุมปาก ข้อความใหม่ถูกส่งเข้ามาซึ่งไม่ได้รู้สึกดีใจเท่ากับรายชื่อของคนส่ง และท่าทางแบบนั้นแบคฮยอนคงไม่รู้ว่าได้อยู่ในสายตาของร่างสูงหมดแล้ว

            “ใครโทรมาหรอ..” ถามทั้งๆที่สายตามองลงพื้น แบคฮยอนหุบยิ้มก่อนจะเก็บโทรศัพท์แต่คงไม่ทันมือแกร่งที่คว้าต้นแขนเล็กไว้แล้วดึงเข้าหาตัว

            “ทะ..เทา”

            เสียงตะกุกตะกักเพราะความกลัว มือข้างที่ถูกจับกำโทรศัพท์แน่น ตาเรียวหวานเบิกกว้างเมื่อถูกผลักลงจนแผ่นหลังกระแทกกับเตียงดังตุบ โทรศัพท์มือถือถูกหยิบจากมือเล็กแล้ววางไว้ด้านข้าง ข้อมือสองข้างถูกกดลงกับผืนเตียงนุ่มเหนือศีรษะด้วยฝ่ามือแกร่งเพียงข้างเดียว

            “เรารักแบคนะ.. รักแบคฮยอน”

            “จื..จื่อเทา..” เสียงหวานสั่นเทา เมื่อปลายนิ้วร้อนสัมผัสลงกับผิวเนื้อนุ่ม  ไล้วนบนหน้าท้องแบนราบที่หดเกร็ง ชายเสื้อนักเรียนถูกเลิกขึ้นขณะที่ริมฝีปากอุ่นทาบลงมา กดเม้มบนเรียวปากอิ่มแดงที่เม้มแน่นราวกับกักกั้นศัตรูด้วยกำแพงสูง

            แต่กำแพงสูงอย่างเดียวคงไม่พอ หากน้ำหนักของมันไม่คงที่พอ อิ่มปากเผยอขึ้นเมื่อถูกสะกิดลงที่ยอดอกใต้เสื้อนักเรียนสีขาว ปลายลิ้นไล่กวาดต้อน ของเหลวสีใสไหลทางมุมปาก แบคฮยอนกำมือทั้งสองข้างตัวเองแน่น มันเกร็งสั่นเพราะอาการต่อต้านจากฝ่ามือแกร่งที่กำลังกดมันลงกับผืนเตียง

            “อะ..อื้อ..”

            แผ่นอกกระเพื่อมขึ้นลง แบคฮยอนกำลังถูกชักจูงด้วยการปรนเปรอที่วาบหวามแต่กลับเอาแต่ใจ

“ไม่..เทา..” เสียงหวานแห่บพร่า ร่างเล็กรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะทำอะไร ซึ่งนั้นคือสิ่งที่เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้น กางเกงนักเรียนถูกร่นลงเผยให้เห็นสะโพกขาว แก้มใสแดงระเรื่อ ร่างสูงโปร่งแทรกเข้ามาตรงระหว่างขา

ทาบสัมผัสร้อนลงมาจนกึ่งกลางของลำตัวแนบกัน

“จื่อเทา..เราไม่อยากทำ”

คำตอบที่ได้มาคือการปฏิเสธ เมื่ออีกฝ่ายใช้เข่ายันขาและผละร่างตัวเองออกจากคนใต้ร่าง ไล่สายตาเรียบนิ่งมองเรือนร่างสวยที่หวังจะครอบครองมาตลอด และได้ครอบครองอย่างสมใจ

ทว่า..สิ่งที่อยากครอบครอบนั้นไม่ใช่แค่ร่างกาย

“อึก..อ..ฮื่อ!” กัดริมฝีปากแน่น เมื่อมือแกร่งหายเข้าไปใต้กางเกงตรงระหว่างแต่สิ่งที่อีกฝ่ายทำนั้นไม่ใช่การปรนเปรอส่วนนั้นของเขา แต่กลับเลื่อนมือลงไปด้านล่าง นิ้วกลางสอดเข้าไปในรอยแยกของก้อนเนื้อนิ่ม กระแทกเข้าไปให้คนใต้ร่างสะดุ้ง

“เทา..เราขอร้อง..อย่าทำ ฮึก..อื้อ” เม้มปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงเมื่อรู้สึกกระสันตอนปลายนิ้วนั้นขยับ

“ฮ..อะ..อื้อ”

น้ำตาไหลพรากกับความรู้สึกบ้าๆที่เกิดขึ้นมาและอัดแน่นจนท่วมท้นไปทั้งตัว ข้อมือที่ถูกตรึงไว้สะบัดหลุดออกจากการเกาะกุม ฝ่ามือบางพยายามดันไหล่กว้างแต่ปลายนิ้วที่ขยับเข้าออกในร่างกายเขากลับบั่นทอนกำลังไปมากกว่าครึ่ง

ความสนใจที่จะพยายามออกจากบทรักที่กำลังจะเกิดขึ้นทำให้แบคฮยอนไม่ได้สังเกต

โทรศัพท์ที่กำลังสั่นครืดอย่างต่อเนื่องบ่งบอกถึงปลายสายที่โทรเข้ามา จื่อเทาเหลือบมองก่อนจะทำเป็นไม่สนใจแต่ความคิดของเขาก็ต้องเปลี่ยนเมื่อหน้าจอสว่างวาบปรากฏให้เห็นรายชื่อของคนที่โทรเข้ามา

‘ชานยอล’

ความเจ็บปวดที่เอ่อล้นเข้ามาทำให้รู้จักกับคำว่า ‘เห็นแก่ตัว’

ยิ่งเห็นคนตัวเล็กที่พยายามผลักไสเขาแล้วยิ่งรู้สึกเจ็บ สะโพกกลมคลายความเกร็งเมื่อนิ้วเรียวผละออกไป จื่อเทาเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ขณะที่แบคฮยอนกำลังหลับตาแน่น

            และเขาใช้จังหวะนั้นกดปลายนิ้วลงบนปุ่มกดรับสาย

ก็เพราะไม่อยากเสียไป..ถึงต้องทำแบบนี้

“อึ..ก..อ้ะ..เทา”

ปลายจมูกโด่งสูดดมกลิ่นกายหอมจากผิวนุ่ม ขบเม้มปากตามไหปลาร้า แลบปลายลิ้นเลียตรงปานรูปดวงอาทิตย์บริเวณไหปลาร้าและกดจูบเบาๆ

“แบค.. เรารักแบคนะ”

“อะ..ฮึก”

“แบคเป็นของเรา.. แบครักเราใช่มั้ย”

มือบางขย้ำแขนเสื้ออีกฝ่ายแน่น “จื่อเทา..อ้ะ หยุด”

“เรารักแบคฮยอน”

“…ฮึก”

“แบค สัญญากับเราได้มั้ยว่ารักกันตลอดไป”

“อะ..อ้ะ”  ปลายเท้าจิกลงบนเตียงนอน เสื้อผ้าของเขาหลุดลุ่ย ริมฝีปากอิ่มบวมแดง สติค่อยๆเลือนหายไปเมื่อถูกชักจูงด้วยสัมผัสหวานรุ่มและเสียงทุ้มข้างหู ขบกัดริมฝีปากล่างด้วยความเสียวซ่าน

“จะไม่ทิ้งกันไปไหน..ใช่มั้ย”

ใบหน้าหวานฉ่ำแดงไปด้วยหยาดเหงื่อ ขาเรียวอ้ากว้างขึ้น คิ้วบางขมวดแน่น

อยาก..และต้องการ.. ให้อะไรบางอย่างแทรกเข้ามาในตัวเขาและขยับเข้าออก..

แบคฮยอนไม่ใช่คนดีอะไรที่ถูกปลุกเร้าด้วยสัมผัสหวิวแล้วกลับนิ่งเฉย มันตรงกันข้าม  และก่อนที่ร่างเล็กจะถูกซาตานเข้าครอบงำ ภาพบางอย่างที่ฉุดสติให้กลับคืนมาอีกครั้งด้วยใบหน้าเท่อมหวานของใครบางคนที่คุ้นเคย

“ไม่!”

รวมแรงกำลังทั้งหมดแล้วผลักคนด้านบนออกไปพร้อมๆกับโทรศัพท์ที่ถูกปัดออกไปจนไปนอนกลิ้งอยู่บนพื้น  กายบางผุดลุกขึ้นออกจากเตียงนุ่ม พลางจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยท่ามกลางสายตาเจ็บปวดที่แบคฮยอนไม่อาจได้เห็น

“เรายังรักกันอยู่รึเปล่า..แบค”

“…”

“ตอบสิ..เรายังรักกันอยู่มั้ย?”

มือที่กำลังจะก้มลงหยิบโทรศัพท์ชะงัก ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจ แบคฮยอนหยิบมันขึ้นมาพลางเดินออกไปแต่ก็แค่ไม่กี่ก้าวเมื่อเสียงทุ้มต่ำแผดร้องออกมา

“หรือแบคไม่เคยรักเราเลยอยู่แล้ว!”

มือบางกระชับโทรศัพท์ที่ถืออยู่ให้แน่น เรียวปากบางเม้มเข้าหากันพลางปล่อยให้น้ำตาแห่งความอ่อนแอไหลรินแก้มจนดูน่าสงสาร ในใจของเขากำลังเจ็บปวดแต่คงไม่เท่าคนที่นั่งหมดแรงอยู่บนเตียงทั้งน้ำตา

“เรา..ฮึก..”

พูดสิ..แบคฮยอน..

“เรา..ห..”

นายมาที่นี่..เพื่อสิ่งนี้

“เราห่างกันสักพักเถอะ”

เขาบั่นทอนมีดให้คมน้อยลงด้วยการเปลี่ยนคำพูดจากคำว่า ‘เลิก’ เป็นคำว่า ‘ห่าง’ แทน เพราะเขาเองก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจใครด้วยคำพูดแสนบาดคมราวกับปลายมีด

ซึ่งความคิดแบบนั้นกลับทำให้มันดูแย่ลงเสียมากกว่า

การตัดไฟตั้งแต่ต้นลม.. คือสิ่งที่ดีที่สุดในตอนนี้

แต่ถึงแม้คำพูดเพียงแค่นั้น..ก็สามารถให้ทั้งโลกของเด็กหนุ่มคนเดียวมืดไปทั้งใบ หลังจากเสียงประตูปิดลง ให้หลังกลายเป็นเสียงวิ่งตึงตังของบันไดก่อนจะเงียบหายไปพอๆกับร่างเล็กซึ่งเคยยืนอยู่ ทว่าตอนนี้ไม่มีแล้ว..

เหมือนกับหัวใจที่ไม่มีอีกแล้ว..

หรือไม่..มันอาจจะไม่ได้มีตั้งแต่แรก

น้ำตาท่วมท้นออกมาจากนัยต์ตาคม ความเงียบเริ่มถูกแทนที่ด้วยเสียงสะอื้นเล็กๆ ร่างโปร่งซบหน้าลงกับเข่าตัวเองราวกับเด็กน้อย

ความเข้มแข็งหดหายเหลือเพียงความอ่อนแอ

แอ๊ด..

ไม่มีใครจำเสียงประตูห้องของตัวเองไม่ได้แต่จื่อเทาก็ไม่ได้มองคนมาใหม่แม้แต่น้อย มือหนาของใครบางคนวางบนกลุ่มเส้นผมสีดำขลับราวกับกำลังจะปลอบโยน ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านราวกับว่าร่างกายกำลังค่อยๆถูกพยุงด้วยสองมือหนาที่แสนอ่อนโยน..

ใบหน้าคมที่ซบอยู่กับเข่าเงยขึ้นมองคนมาใหม่ ก่อนจะได้รับสายตาเข้มที่แฝงไปด้วยความห่วงใย

ร่างโปร่งของจื่อเทาถูกดันให้นอนราบไปกับเตียงโดยคนตัวสูงกว่า เปลือกตาบางพยายามข่มตาหลับ อาการปวดหัวที่ว่าแย่อยู่แล้วกลับว่าแย่เข้าไปใหญ่เมื่อเจอเรื่องบาดใจ มือเรียวคว้าแขนแกร่งของคนที่กำลังจะผุดลุกขึ้นจากเตียง

“ผมไม่อยากอยู่คนเดียว..” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยโทนเสียงติดอ้อน คนฟังยิ้มบางก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ “พี่แค่จะไปทำอะไรให้เรากิน เราจะได้กินยา”

ได้ยินเช่นกัน ก็ต้องปล่อยจากแขนแกร่ง คนตัวสูงบางยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากจนกระทั่งได้ยินเสียงประตูเปิดและปิดในเวลาต่อมา เปลือกตาหลับแน่นก่อนที่ภาพของแบคฮยอนที่เอ่ยคำนั้นจะย้อนเข้ามาทำร้ายจิตใจของเขาอีกครั้ง

‘เราห่างกันสักพักเถอะ…’

เรายังห่างกันไม่พอหรอ..หมาน้อย..?

คิดแล้วน้ำตาก็พานจะไหลแต่ก็สั่งให้ใจเลิกฟุ้งซ่านไม่ได้

เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆ.. ที่ห้องครัวซึ่งคลุ้งไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆของโจ๊กร้อนๆซึ่งกำลังถูกกวนอยู่ในหม้อขนาดเล็กเหมาะสำหรับทานคนเดียว จนกระทั่งหญิงสาวที่เริ่มเข้าวัยชราเดินเข้ามา

“คุณหนูใหญ่คะ.. เดี๋ยวดิชั้นไปซื้อของทำข้าวเย็นวันนี้ก่อนนะคะ”

“ครับ เดี๋ยวเทาผมดูแลเอง”

“คุณหนูคงดีใจนะคะที่คุณหนูใหญ่อุตส่าห์กลับมาดูแล”

“ป้าครับ.. ผมบอกให้ป้าเรียกผมว่าอะไร ผมไม่ใช่ผู้หญิงที่ต้องเรียกคุณหนูนะครับ” เสียงทุ้มหัวเราะ

“อุ๊ย.. ป้าลืมตัว.. ขอโทษค่ะคุณหนะ.. เอ่อ..คุณคริส”

         

          โทรศัพท์มือถือกำลังแหลกละเอียดคามือของเขา

(“อึ..ก..อ้ะ..เทา”)

(“แบค.. เรารักแบคนะ”)

ปลายสายที่น่าจะเป็นเสียงหวานๆของคนที่เขารักเอ่ยกล่าวทักทาย กลับกลายเป็นเสียงแห่บพร่านุ่มน่าฟัง เสียงเรียกชื่อที่เอ่ยออกมาทำให้ชานยอลขมวดคิ้วแน่น

 (“อะ..ฮึก”)

(“แบคเป็นของเรา.. แบครักเราใช่มั้ย”)

เขากำโทรศัพท์ที่กำลังแนบหูจแน่ขึ้นจนข้อขึ้น 

( “จื่อเทา..อ้ะ หยุด”)

(“เรารักแบคฮยอน”)

(“…ฮึก”)

มันค่อยๆแน่นขึ้น

(“แบค สัญญากับเราได้มั้ยว่ารักกันตลอดไป”)

(“อะ..อ้ะ”) 

แน่นขึ้นเรื่อยๆตามแรงโทสะ นัยต์กลมวาวโรจน์ มันนิ่งแต่กลับแฝงไปด้วยความแข็งกร้าวจนน่ากลัว

(“จะไม่ทิ้งกันไปไหน..ใช่มั้ย”)

(“ไม่!.. กึง”)

            “!!” ชานยอลมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย เมื่อจู่ๆสายก็ตัดไป คาดว่าโทรศัพท์คงจะไปกระแทกอะไรบางอย่างเขาจนเครื่องรวน มือแกร่งเลื่อนโทรศัพท์จากใบหูลงมาอยู่ในระดับไหล่

            ความโมโหพุ่งสูงเรื่อยๆพร้อมๆกับความเจ็บปวดหลังจากได้ยินเสียงนั้น

            กายแกร่งทรุดลงบนโซฟาดด้วยความไร้เรี่ยวแรง ตากลมเข้มเสมองไปยังเตียงผู้ป่วยที่มีคยองซูนอนหลับอยู่และไม่มีท่าทีจะตื่น แม้จะมีละเมอร้องไห้บ้าง ละเมอพร่ำเรียกชื่อใครบางคนที่เขาเองก็รู้จัก

            มือใหญ่ประสานกันและวางศอกไว้บนต้นขา

            ชานยอลเลือกที่จะโทรไปหาแทนที่จะตอบกลับด้วยข้อความแต่ไม่คิดว่าเขาจะเลือกทางผิด ใช่ว่าเขาได้ยินแบบนั้นแล้วจะนิ่งเฉย ร่างหนาอาจจะเป็นคนเย็นชาแต่ไม่ได้ไร้หัวใจ และในตอนนี้หัวใจของเขากำลังเจ็บ

            แบคฮยอนกำลังเจ็บ

            และเขาเองก็เสียใจ.. เมื่อเห็นตัวเองอีกคนเจ็บ

            หากถามว่าทำไมเขาถึงไม่โมโห ไม่โกรธแบคฮยอน ทั้งๆที่ชานยอลกำลังพยายามปกป้องแบคฮยอนขณะที่อีกฝ่ายกลับร้องครางใต้ร่างของใครอีกคนที่ไม่ใช่เขา

            ยอมรับว่าร่างสูงเข็ดขยาดกับเหตุการณ์ครั้งนั้น ครั้งที่เขาขืนใจคนที่ตัวเองรักเพราะเห็นอีกฝ่ายจูบกับคนอื่น ซึ่งถึงแม้แบคฮยอนจะเป็นคนผิด แต่นั่นมันไม่สมเหตุสมผลกับความรู้สึกผิดที่ตีตื้นขึ้นมาฉายทางแววตาของคนตัวเล็กเลยสักนิด

            ชั่วแวบที่เขาได้ยินเสียงหวานครางกระเส่า สติของเขาเกือบขาดสะบั้นจนอยากจะอาละวาดโรงพยาบาลให้พัง แต่เขาเอง..ก็มีสติและมีเหตุผลพอที่จะระงับอารมณ์ของตัวเองซึ่งอาจจะระเบิดเมื่อไรก็ได้

            ตอนน้ำเสียงหวานนั้นครางออกมา โสตประสาทการฟังของเขาจับน้ำเสียงนั้นได้ว่ามันสั่นเล็กน้อย มันไม่ใช่สั่นกระเส่าแต่มันกลับสั่นเครือ เสียงนั้นมันสะอื้นฮักในลำคอก้อนใหญ่ และเสียงตะโกนสุดท้ายหยุดไปพร้อมกับปลายสายที่ถูกตัด

ความแข็งกร้าวเปลี่ยนเป็นความเป็นห่วงและกังวลทั้งๆที่ใบหน้ายังคงเรียบเฉย

            ชานยอลมั่นใจว่าคนที่กดรับสายไม่มีทางเป็นคนตัวเล็กเด็ดขาด

            และเขาก็ตัดสินใจไปแล้ว…

          เขาเชื่อใจแบคฮยอน

            “กลับไปพักที่บ้านบ้างก็ได้นะ ชานยอล”

            เสียงนุ่มลื่นหูดังพร้อมกับหญิงสาวชุดพยาบาลขาวสะอาด แทยอนเข็นรถที่มีอุปกรณ์แพทย์วางอยู่บนนั้น ชานยอลยิ้มบางๆแทนคำพูด แทยอนกับเขาสนิทกันขึ้น อาจจะเป็นเพราะไลฟ์สไตล์คล้ายๆกันรึเปล่าก็ไม่แน่ใจ

            แต่เธอคงเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขาคุยด้วยแล้วถูกคอ

            พวกเขาลดสรรพนามห่างเหินลงเพราะเห็นกับความสนิทที่เพิ่มขึ้น

            ความเงียบที่เกิดขึ้นหลายนาทีจนเกือบจะชั่วโมง แทยอนอดแปลกใจไม่ได้ ชานยอลไม่ใช่คนพูดมากแต่เธอไม่เคยเห็นสีหน้าร้อนรนแบบนี้ของชานยอล แต่หญิงสาวก็ไม่คิดที่จะเอ่ยคำพูดอะไรรบกวนความคิดของอีกคน

            มือแกร่งยกขึ้นจับไหล่ขวาตัวเอง ปานรูปนกไฟที่มันเกิดมาพร้อมกับเขา ทำให้เขานึกถึงปานรูปพระอาทิตย์ที่อยู่ตรงบริเวณไหปลาร้าของใครคนหนึ่ง..

          “เดี๋ยวผมมานะครับ ฝากดูเขาด้วย”

            คว้าเสื้อคลุมไว้ก่อนจะรีบเดินออกไปโดยไม่รอฟังคำพูดอีกคนแม้แต่นิด

            ร่างสูงโบกแท็กซี่ก่อนจะก้าวเข้าไปในรถ เสียงทุ้มบอกถึงสถานที่ที่ต้องการไปกับโชเฟอร์ซึ่งคือบ้านของเทา เขาเคยไปรับแบคฮยอนที่นั่งสองสามครั้งเลยรู้ว่ามันอยู่แถวไหน

            และใจของเขากำลังร้อนรน..
            ภาพด้านนอกเคลื่อนไหว ยามรถวิ่งด้วยความเร็วปานกลางคงที่ นัยต์ตาเข้มมองภาพนอกกระจกด้วยสายตาว่างเปล่าระคนกังวล เขาเท้าศอกไว้กับพนักประตูแล้วใช้ฝ่ามือเป็นที่รองปลายคาง

ดวงตากลมสวยผงะเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ ก่อนหน้านั้นที่ร่างสูงจะโทรหาแบคฮยอน เขาได้ข้อความเข้ามาหนึ่งข้อความ มือแกร่งหยิบเครื่องมือสื่อสารจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมา ก่อนจะถือมันค้างไว้กลางอากาศระดับอก

            ถ้าจำไม่ผิด.. เหมือนเขาจะเห็นลางๆว่าคนส่งคือคริส

            ทั้งๆที่ก็เพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมง

เมื่อนึกถึงคนตัวสูงกว่า ชานยอลไม่รู้ว่าคริสกำลังคิดอะไร ไม่เข้าใจแม้แต่เหตุผลที่อีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะเกลียดแบคฮยอน คนเกลียดกัน..เขาจะมายุ่งวุ่นวายกันขนาดนี้เชียวหรือ ?

ตอนแรกก็ดูเหมือนจะกึ่งๆอคติ แต่พักหลังๆ สายตาความอคติก็เปลี่ยนไป..

และนั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องเก็บมาคิดในตอนนี้

ใบหน้าเข้มก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์ที่สว่างวาบ คิ้วเข้มขมวดหลวมๆ

‘มีเรื่อยจะคุย’

มาเพียงประโยคสั้นๆให้สงสัยเล่นๆ ชานยอลทำเพียงไม่สนใจ เขาก้มลงเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋ากางเกงเช่นเดิม

จังหวะเดียวกันที่ใบหน้าคมก้มต่ำลง ร่างเล็กของใครบางคนก็วิ่งกระหืดกระหอบสวนทางกับรถ ราวกับภาพสโลว์โมชั่นในละครน้ำเน่าที่พระ-นางเอกต่างสวนกันโดยไม่มีใครเห็น

ช่วงเวลาสั้นๆที่พวกเขาสองคนอยู่ใกล้กันแต่ไม่อาจหยั่งรู้ได้เลย

ขาแกร่งก้าวลงจากรถหลังจากเขาจ่ายเงินกับโชเฟอร์ไปตามราคาของมัน สายตาคมมองบ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสน์ ร่างสูงมีอาการลังเลก่อนจะตัดสินใจกดปลายนิ้วลงบนปุ่มข้างๆรั้วประตู

ได้ยินรึเปล่านะ..

เสียงทุ้มเอ่ยนิ่งในใจ เมื่อยังเห็นว่าไม่มีคนมาเปิดประตู เขาอดใจยืนรออยู่ตรงนั้นแม้ในใจจะเดือดพล่าน.. เพราะความเป็นห่วงหลังจากที่ได้ยินเสียงนั้น เขาไม่แน่ใจและไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง

จนกระทั่งตัดสินใจมาที่นี่ มาให้เห็รว่าร่างเล็กยังปลอดภัยและสบายดี..

“เชิญค่ะ”

มือหนาชะงักกลางอากาศเพราะหมายจะกดกริ่งอีกรอบ เสียงเปิดประตูรั้วบ้านดังครืดพร้อมๆกับเสียงนุ่มของหญิงสาววัยกลางคนในชุดธรรมดาๆ

ชานยอลทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยกับความปลอดภัยที่ต่ำเหลือเกินของบ้านหลังนี้ ปกติจะต้องมีคนใดคนหนึ่งในบ้านออกมาซักไซ้ถามว่ามาหาใคร..หรือไม่..มีธุระอะไร ก่อนที่จะเปิดประตูให้คนแปลกหน้าเข้ามา

“ผมมาหาแบค..อ่า จื่อเทาครับ ไม่ทราบว่าเขาอยู่มั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยถาม จะให้บอกว่ามาตามคนก็คงไม่ใช่เรื่อง “อยู่ค่ะ เดี๋ยวดิฉันไปเรียนคุณหนูให้นะคะ”

คุณหนู..?

อ่า..จะว่าขำดึรึเปล่าที่จู่ๆคนที่ไม่ชอบขี้หน้าหรือคนที่หน้าตาเท่ๆและเป็นคนดังในโรงเรียนที่ดีกรีถึงยอดกังฟูกลับมีสรรพนามแบบนี้ในบ้านให้เรียก เพราะคำว่า ‘คุณหนู’ มันมักจะใช้สำหรับผู้หญิง หรือ เด็กที่ต่ำกว่าอายุสิบห้ามากกว่าที่จะเป็นเด็กผู้ชายมัธยม

ริมฝีปากหนาลอบยิ้มน้อยๆพร้อมกับเสียงหึในลำคอ

“คุณป้าครับ.. คือผมมีเรื่องจะถะ..”

“เดี๋ยวเชิญนั่งรอก่อนนะคะ” ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจงใจแกล้งแทรกเขารึเปล่าแต่ร่างสูงก็ทำตามแต่โดยดี สะโพกหนาทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่ม

แบคฮยอน..จะอยู่ที่นี่รึเปล่านะ..

“อ้าว คุณหนูใหญ่ ลงมาพอดีเลยค่ะ คนๆนี้เขาอยากจะขอพบคุณหนูเล็กน่ะค่ะ”

คนเย็นชากระตุกยิ้ม มันน่าขำเหลือเกินกับการต้องมาได้ยินอะไรแบบนี้เรียกผู้ชายด้วยกันอีกครั้ง ถ้าหากรูปร่างลักษณะเข้าข่ายแบคฮยอนหรือคยองซู ก็คงว่าไปอย่าง

“ป้าครับ.. ผมบอกว่ายังไง” เสียงเข้มเอ็ดคนแก่กว่าเกือบสามสิบกว่าปีอย่างทีเล่นทีจริง ชานยอลชะงักพลางขมวดคิ้วเข้ม

เสียงคุ้นๆ..

“ขอโทษค่ะ.. คือมีคนมาขอพบคุณหนูเล็กน่ะค่ะ”  

สิ้นประโยคนั้น คนที่ทิ้งตัวลงนั่งก็เงยหน้าขึ้นมา ฉุดคนที่กำลังเดินลงบันไดมาชะงักไปชั่วครู่ขณะที่ชานยอลขมวดคิ้วเข้มกว่าเดิม

“พี่คริส?”

เรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเพราะคิดว่าตัวเองอาจจะตาฝาดไป ใบหน้าเรียบนิ่งฉายแววความสงสัยก่อนจะยันตัวลุกขึ้น

“พี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง”

“ฉัน..”

“ถามแปลกนะพ่อหนุ่ม คุณคริสเขาเป็นลูกชายของเจ้าของบ้านหลังนี้ไงคะ แล้วยังเป็นพี่ชายแท้ๆของคุณหนูเล็กด้วย”

“ครับ?” หันหน้าไปหาคนที่ตอบแทนชายหนุ่ม ความสงสัยปราดเข้ามาในหัวเป็นระลอก สถานการณ์เริ่มตึงเครียดโดยที่หญิงสาวยังคงหัวเราะน้อยๆตามประสาคนมีอายุโดยไม่รู้อะไร

“สงสัยใช่มั้ยคะว่าทำไมถึงคนละนามสกุลกัน มันเป็นฮวงจุ้ยค่ะ  หมอดูบอกว่าถ้าคนโตใช้นามสกุลพ่อและคนเล็กใช้นามสกุลแม่ ชีวิตจะมีแต่เฮงค่ะ โอ๊ย ดิฉันล่ะ..ปลื้มเหลือเกิน”

“ป้าครับ..”

“แต่ดิฉันเสียดายเหลือเกินที่จู่ๆคุณคริสก็ย้ายออกไปอยู่คอนโด จนคุณหนูงอแงลั่นบ้านเลยค่ะ แต่เหมือนตอนนี้จะค่อยยังชั่วแล้วนะคะ เพราะได้คุณแบคฮยอนเป็นคู่ใจ”

“ป้าครับ”

“อุ๊ย..ขอโทษค่ะ มันเพลิน ขอตัวก่อนนะคะ” ว่าแล้วก็รีบหายวับเข้าไปทางด้านห้องครัว ชานยอลหัวใจกระตุกเมื่อได้ยินชื่อของคนตัวเล็กที่เขากำลังเป็นห่วง

เบื้องหลังถูกเล่าออกมาหมดเปลือก ชานยอลหลุบตามองพื้นก่อนจะเสขึ้นมองสบกับอีกคนที่มองอยู่ก่อนแล้ว

“ไม่คิดว่า..”

“ไม่คิดว่าฉันกับเทาจะเป็นพี่น้องกันงั้นสิ”

เสียงเข้มเอ่ยขัดคนตรงหน้าที่ดูจะแปลกใจไม่น้อย

“ทำไมถึงไม่บอกใครเลย”

“ก็ไม่มีใครถามถึงนี่”

ชานยอลไม่ตอบอะไร คริสก็ยังคงเป็นคริสอยู่วันยังค่ำ ประโยคเรียบนิ่งที่ดูเหมือนไม่มีอะไรแต่กลับกวนประสาทใครได้หลายคน  ร่างสูงกว่ายกมือขึ้นกอดอกพลางเสตาขึ้นมองประตูซึ่งมีน้องชายที่เขาหวงแหน

เหตุผลมันคงน่าฟังเข้าหูแล้วใช่มั้ยว่าทำไม..เขาถึงทำแบบนี้

            “ทีนี้ชัดเจนรึยังว่าทำไมฉันอยากจะย่ำยีความรักของพวกนาย”

            “…”

            “ไม่มีใครอยากให้คนที่ตัวเองรักเจ็บปวดหรอกจริงมั้ย”

            “…”

            “ไม่มีอะไรซวยไปว่าแอบคิดไม่ซื่อกับแฟนของน้องชาย แถมยังไปเห็นภาพไม่เข้าท่าของพวกนายสองคน”

            คนฟังยืนนิ่งๆทั้งๆที่ในใจแข็งทื่อไปแล้ว คริสมองใบหน้าคมซ่อนหวานด้วยแววตาไหววูบ ขาเรียวหันหลังหมายจะก้าวขึ้นบันไดเพื่อตัดบทสนทนาและกำลังบอกว่าในเวลานี้เขาไม่อยากจะคุยอะไรด้วย

 โดยไม่ลืมเอี้ยวใบหน้าบอกถึงต้นเหตุที่พาชานยอลมาที่นี่ ซึ่งคริสพอจะดูออก

            “แล้วรีบไปตามหาซะ ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้น แบคฮยอนออกไปก่อนที่นายจะมาสิบห้านาที”

            ไวเท่าความคิดที่ขาทั้งสองไม่ได้อยู่จุดยืนเดิมอีกแล้ว คริสมองร่างของชานยอลที่วิ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว นัยต์ตาคมของเขาหม่นแสงเหมือนเปลวไฟต้องลมจนเกือบดับ

เพื่อนหน้าหวานที่นิสัยไม่ค่อยจะแปรผันตามหน้าตาได้โทรมาบอกว่าใกล้ถึงบ้านเขาแล้ว ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่แบคฮยอนวิ่งหุนหันออกไป

เด็กนั่นไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ตัวเองวิ่งชนไหล่จนเกือบเซสักนิด

            และเขาได้แค่กล่าวคำในใจภายใต้ใบหน้านิ่งๆราวกับเทพบุตร

          หวังว่าจะไม่เจอกันนะ..

          กับลู่ฮานน่ะ..

          ไม่ใช่ว่าเขาไม่ไว้ใจไอ้บ้านี่ แต่ในเรื่องแบคฮยอนแล้ว สำหรับเขา..ลู่ฮานไว้ใจไม่ได้ในเชิงชู้สาว

          คริสส่ายหน้าช้าๆ สลัดความคิดพวกนั้นออกไปก่อนจะเดินบันไดและเข้าห้องของตัวเองที่มีหน้าจอโน๊ตบุ๊คเปิดทิ้งไว้ บนจอที่สว่างวาบกำลังเต็มไปด้วยข้อมูลและภาพมากมาย รวมทั้งไฟล์เสียงในแผ่นซีดีที่เขาได้ในวันนี้

            พูดถึงแผ่นซีดี..  ลืมไปเลยว่าเขาต้องบอกเรื่องนี้กับชานยอล

            แต่คริสลังเลว่าจะบอกอีกฝ่ายดีรึเปล่า เขาไม่แน่ใจถึงเรื่องทั้งหมดที่อาชญากรรมสองคนนั้นบอกมา มันจะเป็นข้อเท็จจริงได้สักแค่ไหนกัน

เท้าศอกลงกับโต๊ะ มือแกร่งทั้งสองข้างประสานกันไว้ระดับริมฝีปาก พลางจ้องไปยังหน้าจออย่างใช้ความิด

            ความจริงกำลังบอกพวกเขาว่าคยองซูเป็นคนสั่งให้คนพวกนี้ไปข่มขื่นผู้หญิงทั้งห้าคน ทั้งแบคฮยอนและตัวเองงั้นหรอ.. มันดูเหมือนเป็นไปได้สูง ใครๆก็รู้ว่าคยองซูดูรักและหลงชานยอลมาก ถ้าไม่มีอาการผิดปกติทางจิตคงไม่มีทางทำได้หรอก

และคงจะตบตาเก่งเกินไปที่ให้ตัวเองดูเป็นผู้ร่วมเสียหายด้วย ใช่..แผนมันคงจะเพอร์เฟคต์ แต่กับคนที่รอบคอบขนาดนี้กลับมองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ อย่างเช่น.. ชื่อเมลล์

ใครที่ไหนจะตั้งชื่อเมลเป็นชื่อตัวเองกับการที่ว่าจ้างแบบนี้  มันดูเจาะจงจนบิดเบือน แถมผู้ร้ายสองคนนั้นก็ดูพูดแข็งๆเหมือนท่องบท

มันดูง่ายเกินไป

ราวกับว่า..มีใครคนหนึ่งอยู่เบื้องหลัง

แบคฮยอนแทบกลั้นน้ำตาไม่ไหว ร่างเล็กรีบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองที่แอ้งแม้งอยู่บนพื้นก่อนจะรีบวิ่งโดยไม่ลืมคว้ากระเป๋านักเรียนออกมาด้วย ใบหน้าจิ้มลิ้มก้มหน้ามองพื้น เขาพยายามหลบเลี่ยงที่จะสบสายตาคนในบ้านเพื่อไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของเขา

ขาเรียวหยุดชะงัก เมื่อเหลือบไปเห็นร่างหญิงชราที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว ก่อนที่จะตัดสินใจก้มหน้าแล้ววิ่งต่อ

ปึก!

แรงชนไหล่ที่ไม่แรงมากแต่ก็ทำต่างฝ่ายต่างเซไปด้านหลัง “ขอ..ขอโทษครับ”

กล่าวเพียงแค่นั้นโดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะวิ่งออกนอกประตูรั้วบ้านไป ความรู้สึกผิดเอ่อล้นกับคำพูดของเทาที่เขาไม่อาจย้อนกลับไปใหม่

ซึ่ง..หากแบคฮยอนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ตัวเองชนไปสักนิด หากแบคฮยอนจะเอะใจถึงกลิ่นโคโลญจ์ที่เป็นเอกลักษณ์แม้เพียงนิด ก็คงจะได้รู้ถึงเหตุผลที่ตัวเขาเองไม่เคยเข้าใจมาตลอด...

ใครบางคนที่พูดว่าเกลียด แต่ก็ยังปกป้องเขาตลอดเวลา..

นั่นคือความจริงที่คนตัวเล็กอาจไม่มีวันรู้

ขาเรียววิ่งออกมาจากซอยโดยไม่สังเกตถึงรถแท็กซี่ที่ขับผ่านสวนทางกับตัวเอง

            ท้องฟ้าเริ่มถูกปกคลุมด้วยความมืด เหลือเพียงแค่แสงสลัวๆตามถนน ในละแวกนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านเพราะส่วนมากคนที่อาศัยอยู่แถวนี้มักจะเป็นคนใหญ่คนโตหรือมหาเศรษฐี

            แบคฮยอนยังไม่หยุดวิ่งพอๆกับน้ำตาที่อุตส่าห์กลั้นไว้แต่ก็ไร้ผล ร่างเล็กวิ่งเลี้ยวเข้าซอยด้านซ้ายเป็นจังหวะเดียวกับที่แสงไฟรถสาดเข้าตา

            “เห้ย!”

            เอี๊ยด!

          ตุบ

          สะโพกมนกระแทกลงกับพื้นพร้อมๆกับรถคันหรูเบรกได้ทันจนดังเอี๊ยดเต็มหู หน้ารถเฉียดหน้าขาเล็กไปแค่ไม่กี่เซน ใบหน้าสวยซีดเผือก ก้อนสะอื้นฮักหยุดในลำคอเมื่อเจอวินาทีเฉียดตายที่อยู่ตรงหน้า

            “อยากตายนักรึไงวะ!”

            แบคฮยอนเงยหน้ามองคนเกรี้ยวกราดที่เปิดประตูลงจากรถเผยร่างโปร่งในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนแบบเดียวกับเขา นัยต์ตาเรียวเบิกกว้างกับหน้าตาที่คุ้นเคย

            หากเปรียบกับคนอันตรายอย่างคริสที่เขาไม่อยากเจอเป็นที่หนึ่ง และลำดับที่สองที่ดูเป็นคนหลอกลวงและดูไม่น่าไว้ใจที่สุด

            กำลังอยู่ตรงหน้าเขา

          “พี่ลู่ฮาน”

          หลังจากเอ่ยชื่อของคนตรงหน้า ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ แบคฮยอนก็ยันตัวลุกขึ้น มือบางปัดป่ายเนื้อผ้าบริเวณสะโพกและหน้าขา ก่อนจะหลบสายตาหวานนิ่งนั้นโดยการเดินเลี่ยงไปอีกทาง

            ใช่.. มันคงจะดี ถ้าไม่ถูกอีกคนคว้าหมับเข้าที่ข้อศอกได้ก่อน

            “จะไปไหน” คำตอบที่ได้คือการถูกสะบัดและแววตาที่ช้อนขึ้นมาอย่างไม่พอใจ “อย่ายุ่งกับผม”

            ลู่ฮานขมวดคิ้วเมื่อสังเกตได้ถึงอะไรบางอย่าง เร็วเท่าความคิดเมื่อเรียวคว้าจับใบหน้าแบคฮยอนเข้ามาใกล้ คนถูกกระทำทำสีหน้าไม่ถูกทันทีเมื่อเจอการกระทำอุกอาจ ปากอิ่มเม้มแน่นเมื่อตากลมโตของอีกคนจ้องมองสำรวจใบหน้าของเขา

            “ร้องไห้ทำไม”

            “ไม่..ไม่เกี่ยวกับพี่นี่” ดันอีกคนให้ห่างออกไป แต่ก็ต้องหันมามองด้วยแววตาหงุดหงิดเช่นเดิมเมื่อถูกรั้งเข้าที่แขน

            “ทำไมจะไม่เกี่ยว ก็ในเมื่อ…เมื่อ…..โธ่เว้ย!” อดกระชากมือจากแขนอีกคนไม่ได้พลางเตะฝุ่นบนถนนคอนกรีตอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ในใจ

            มันน่าโมโหมั้ย เจอคำพูดของคนที่ตัวเองกำลังพยายามช่วยค้นหาความจริงกำลังปฏิเสธน้ำใจของเขา ส่วนความจริงที่ว่า.เพื่อนหัวทองแม่งก็บอกอย่าเพิ่งบอกใครโดยเฉพาะกับแบคฮยอน การอมพะนำก็ไม่ใช่นิสัยของเขาแต่ถ้าบอก คนตัวเล็กแม่งก็ชอบวู่วามไปนู่นไปนี่ ไม่ห่วงตัวเองสักเท่าไร

            “ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัว”

            “เดี๋ยว” เอ่ยปากรั้งพลางทำหน้าครุ่นคิด “จะไปส่ง”

            ยอมรับว่าเป็นห่วงอีกคนไม่น้อยแต่ลู่ฮานก็ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำ แม้จะเห็นความเจ็บปวดของคนอื่นเป็นเรื่องสนุกแต่ใช่ว่าเขาจะปล่อยให้คนที่ตัวเองสนใจซึ่งอาจจะมีอันตรายเมื่อไรก็ได้กลับบ้านคนเดียวก็คงไม่ใช่เรื่อง

            “ผมกลับเองได้”

            “เดี๋ยวไปส่ง”

            ร่างเล็ดแอบวูบไปกับสายตากลมโตที่ทอดมองลงมาแต่ก็ตัดสินใจเลี่ยงสายตา “ขอบคุณสำหรับน้ำใจ แต่ผมคิดว่าไม่ดีกว่า”

            “อย่าทำตัวเป็นเด็กได้มั้ยแบคฮยอน!”

            “แล้วคิดว่าผู้ใหญ่อย่างพี่ดีรึไง! มีความสุขนักไม่ใช่หรอ!? เห็นความเจ็บปวดของคนอื่นเป็นเรื่องสนุก!” โอเค เขาผิดเองที่เผลอกดน้ำหนักเสียงหนักเกินไปจนกลายเป็นเสียงดุไปแบบนั้น แบคฮยอนในตอนนี้คงไม่ฟังอะไรหรือยอมโอนอ่อนง่ายๆแน่

            “เอาล่ะ พี่ว่าเราคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะ พี่แค่จะไปส่ง ไม่ได้ทำอะไร เพราะงั้นขึ้นรถ โอเค๊?”

            “ผมไม่ไป” ได้ยินเสียงปฏิเสธ ลู่ฮานก็ถอนหายใจ “เชื่อฟังผู้ใหญ่หน่อยได้มั้ย ห้ะ”

            “ผู้ใหญ่อย่างพี่ผมไม่ไว้ใจ”

            “และกับการที่เด็กแบบเราต้องกลับบ้านคนเดียวค่ำๆแบบนี้ ดูน่าไว้ใจไง?”

            สีหน้าคนตัวเล็กเจื่อนลงไปเล็กน้อย “ผ..ผมก็ไม่ได้ขอให้พี่ไปส่งสักหน่อย”

            “เห๊ย ฟังภาษาคนรู้เรื่องป่ะวะ โตๆกันแล้วนะเว่ย!” แบคฮยอนสะดุ้งพลางขยับถอยห่างเมื่อเห็นร่างโปร่งเริ่มมีน้ำโห

            “ถ้าโตขึ้นแล้ว เป็นผู้ใหญ่แบบนี้ ผมไม่อยากโตหรอก ..อ้ะ!” ร่างเล็กเบ้หน้าเมื่อถูกอีกคนตรงเข้ามาจับไหล่แน่น

            “แล้วผู้ใหญ่แบบฉัน มันเป็นยังไงล่ะ หือม์”

            “ปล่อย!”

            “อย่างน้อย.. นายก็เคยจูบปากผู้ใหญ่คนนี้มาแล้วนี่!”

          เพียะ!

            ลู่ฮานเซไปด้านหลัง มือเรียวยกขึ้นแก้มที่แดงเป็นรอยฝ่ามือ เกิดความเงียบชั่วขณะหลังจากที่มือสวยๆนั้นฟาดเข้ามาที่ใบหน้าเขา

            “ไม่มีใครสอนพี่รึไง เรื่องการพูดการจาน่ะห้ะ! สงสารพ่อแม่พี่เนอะ มีลูกแบบนี้…อื้อ!”

            มือใหญ่กว่าบีบไหล่เล็กแน่นราวกับจะทำให้มันแหลกละเอียด มือเล็กทึ้งเสื้อผ้าของอีกฝ่ายอย่างแรง ปลายเล็บจิกเข้าไปที่แผ่นหลังเพราะอย่างน้อยก็คิดว่าตัวเองควรเอาคืนอีกฝ่ายบ้าง

            รสจูบที่ไม่เหลือเค้าในวันนั้นที่ทำให้ร่างเล็กเคลิ้มแต่กลับความรุนแรงและแข็งกร้าวแฝงอยู่ในนั้น แบคฮยอนคงไม่รู้ว่าตัวเองคิดผิด

การพูดถึงพ่อแม่ของลู่ฮานเป็นสิ่งต้องห้าม

นัยต์ตาเรียวใสหรี่ขึ้นมองใบหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาโทสะ คิ้วบางคลายลงจากการขมวดเปลี่ยนเป็นแปลกใจเมื่อพบสายตาที่มองอยู่ก่อนแล้ว แต่สิ่งที่ร่างเล็กแปลกใจไม่ใช่สิ่งนี้ แต่กลับเป็นน้ำใสแวววาวที่ปริ่มดวงตากลมโตจนฉ่ำวาว ความเศร้าโศกและเจ็บปวดแสนสาหัสออกมา

สิ่งที่สูญเสียไปตลอดกาล ไม่มีใครอยากให้คนอื่นเอ่ยถึงมันหรอก

            ความสงสัยถูกกระชากจากสมองเมื่อแขนเล็กถูกดึงอย่างแรงโดยอีกฝ่ายที่ถอนจูบออกไป

            “อ้ะ! จะพาผมไปไหน” แบคฮยอนรั้งตัวเองไว้แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือรอยยิ้มที่มุมปาก

            “ปล่อยผมนะ! จะพาผมไปไหน ปล่อยนะพี่ลู่ฮาน!”

            “ก็จะพานายไปรู้จักในโลกของผู้ใหญ่ไง” ยิ่งเห็นริมฝีปากนั้นกระตุกยิ้มก็ยิ่งรู้สึกใจเสีย ก่อนจะถูกผลักเข้าไปในรถข้างคนขับ

            “อย่า!..แม้แต่จะคิด” แบคฮยอนหยุดชะงัก “ถ้านายหนีฉันเมื่อไร ความลับของนายไม่ใช่ความลับอีกต่อไปแน่”

            มือบางกำแน่น ลู่ฮานเดาความคิดของเขาออกและนั่นร่างเล็กไม่มีทางเลือก แบคฮยอนยอมนั่งนิ่งๆแต่โดยดีขณะที่เสียงปิดประตูด้านคนขับดังขึ้น

            ภาพด้านหน้าขับเคลื่อนพอๆกับรถคันหรูเคลื่อนที่ไปตามทางของคนที่จับพวงมาลัย ระยะเวลาที่ผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีช่วยให้ใจโทสะของพวกเขาลดลง ทั้งสองต่างรู้สึกตัวและได้สติว่าพวกเขากำลังสาดใส่ความรุนแรงด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง

            แม้ท่าทางจะอ่อนลงแต่ลู่ฮานก็มีทิฐิ และส่วนแบคฮยอนเองก็มีไม่น้อยแต่ส่วนใหญ่มักจะเผยให้เห็นแค่กับคนที่ร่างเล็กไม่ชอบหน้าเท่านั้น

            ล้อรถค่อยๆชะลอและหยุดลง ขาเรียวก้าวลงจากรถคันหรู ดวงตากลมหวานมองคนที่ปิดประตูด้วยหน้านิ่งๆ จากหลายวันที่ไม่ค่อยได้เจอกัน แบคฮยอนดูแปลกไปเล็กน้อย ร่างบางๆที่มักจะทำหน้าตาร้องไห้ในตอนนี้..กำลังสร้างกำแพงของตัวเอง

          กำแพงที่เรียกว่า..ความเข้มแข็ง

            ลู่ฮานเดินนำหน้าขณะที่ร่างเล็กกว่าเดินตาม ภาพเบื้องหน้าของพวกเขาคือบ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสน์ของเศรษฐี แบคฮยอนไม่แปลกใจเพราะบ้านหลังนี้ห่างจากบ้านของเทาไปไม่กี่เมตร ซึ่งอยู่ในละแวกบ้านของพวกคนรวย

            แต่ที่เขาแปลกใจคือลู่ฮานพาเขามาที่นี่ทำไม

ภาพงานเลี้ยงปาร์ตี้ปรากฏแก่สายตาของเขา ผู้คนต่างอยู่ในชุดสวยหรู บางคนก็อาจจะใส่ชุดธรรมดาๆหรือชุดนักเรียนตราโรงเรียนเดียวกันกับเขาและลู่ฮาน อาหารชั้นดีในหลายประเทศวางเรียงบนโต๊ะที่ถูกปูด้วยผ้าสีขาวบนพื้นหญ้าละเอียด

มันดูเป็นภาพที่ดีสำหรับคนที่ไม่เคยย่างกรายเข้ามาในสังคมคนรวย..อย่างเขา

และร่างเล็กคิดว่าตัวเองคิดผิดอย่างมาก

            ขาเรียวหยุดชะงักราวกับถูกของหนักตรึงไว้กับที่ ดวงตาสวยหันมองไปทั่วในตัวบ้านหลังใหญ่ผิดกับด้านนอกที่เป็นเพียงแค่ฉากหน้าแต่ด้านในนั้นกลับแตกต่าง รอบตัวบ้านห้อมล้อมด้วยหนุ่มสาว ทุกคนดูมีความสุขเมื่อถูกจุดชนวนด้วยสิ่งมึนเมา บุหรี่ เบียร์ และเหล้าชั้นดี โชคยังดีที่เขาไม่เห็นสารเสพติดหรืออะไรสักอย่างที่มันมีฤทธิ์หนักกว่านั้น

            แบคฮยอนกำลังคิดว่าตัวของเขากำลังหดเล็กลงเรื่อยๆ

          โลกในแบบผู้ใหญ่ที่เขาไม่เคยก้าวเข้ามา ..มันดูแตกต่างจากที่เขาเคยเห็นหรือคิด หรือเคยเกิดขึ้นกับเขาตอนสมัยเขายังอยู่ม.ต้น มันดูเหมือนกับปาร์ตี้ในหนังฝรั่ง ที่ต่างฝ่ายต่างพากันเข้าห้องและพากันดิ่งสู่ความสุขในราคะ

            มือของแต่ละคนต่างถือกระป๋องเบียร์ หรืออาจหรูสุดก็เป็นแก้วไวน์ราคาสูงซึ่งบรรจุด้วยของเหลวชั้นดี กับบางคนที่ถือแก้วใสธรรมดาซึ่งในนั้นคือน้ำสีอำพันที่ทุกคนต่างก็รู้จัก

            “สักแก้วมั้ย”

            “ผมไม่ชอบมัน” ตอบไปโดยไม่ลังเล ลู่ฮานครุ่นคิดพลางยักไหล่ “ก็แล้วแต่”

            คนตัวสูงกว่าดันหลังบางๆให้เดินต่อ ขณะที่แบคฮยอนหลบสายตาบางคนที่มองมา มันไม่ได้อยู่ในเชิงชู้สาว สายตาที่ร่างเล็กรู้สึกไม่ชอบใจ เขารู้สึกราวกับตัวเองเป็นแค่เด็กน้อยผู้อ่อนต่อโลก

             “ผมเปลี่ยนใจแล้ว ขอเบียร์กระป๋องนึง” เอี้ยวหน้าไปบอกคนข้างๆ อีกฝ่ายเลิกคิ้วแต่ก็ไม่ได้ขัดใจ เพียงไม่ถึงนาทีของที่ว่าก็มาอยู่ในมือเขาเรียบร้อยแล้ว

            “ไม่ยักรู้ว่าดื่มเป็น” ร่างเล็กช้อนตาขึ้นมองคนข้างๆที่ทำหน้าตายียวน ก่อนจะกระดกสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นจรดริมฝีปากและกลืนมันลงคอ

            เหมือนได้ย้อนไปในวันเก่าๆ รสชาติที่เคยลิ้มรสซึ่งลืมไปแล้วถูกจุดชนวนขึ้นมาใหม่ อึกแล้วอึกเล่าถูกกลืนลงคอจนเหลือแค่เกือบก้นกระป๋อง และทันทีที่ดื่มอึกสุดท้ายก็ต้องแปลกใจ.

          ฝากระป๋องมันถูกเปิดออกก่อนอยู่แล้ว..รวมทั้งร่องรอยผงสีขาวที่ติดอยู่ขอบฝา

            “หวังว่าพี่คงไม่ได้ใส่ยาอะไรบ้าๆลงไปหรอกนะ”

            ก้อนเนื้อในอกเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น แบคฮยอนอยากจะให้พระเจ้าเข้าข้างเขาบ้าง

          แต่คำขอนั้นกลับไม่เป็นผล

            “คิดว่าไงล่ะ”    คำพูดแสนกวนประสาทกับรอยยิ้มมุมปาก แววตากลมโตฉายแววความสนุก ดวงตาเรียวเบิกกว้างเมื่ออีกฝ่ายเอ่ยอีกประโยค

“อีกสิบนาที ยาจะออกฤทธิ์”

!!

หัวใจเต้นกระตุกราวกับร่างกายถูกดึงลงไปในเหว มือที่สั่นเทาเผลอปล่อยกระป๋องเบียร์จนมันหล่นลงตามแรงโน้มถ่วง พื้นพรมสีแดงเปียกแฉะเพียงเล็กน้อยจากของเหลวที่ออกจากฝากระป๋อง ไร้ความสนใจจากคนรอบๆตัวเพราะทุกคนต่างหลงระเริงไปกับอบายมุข

ไวเท่าความคิดที่ขาเดินออกจากตรงนั้น ลู่ฮานทำท่าจะเดินตามเขามาแต่กลับถูกรั้งไว้ด้วยหญิงสาวที่ไม่รู้จัก

หลายนาทีที่แบคฮยอนเดินเคว้งเหมือนคนไร้หนทาง ความอ่อนแอเริ่มกัดกินหัวใจพร้อมกับปีศาจที่เริ่มเข้าสิงตัวเขา ความผิดปกติเริ่มก่อกวนร่างกายเล็กๆ มันกระสับกระส่าย อึดอัดจนรู้สึกอัดอั้น

หยาดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นมาตามใบหน้า ความร้อนก่อตัวขึ้นมาทีละนิดๆ อาการแบบนี้ทำให้เขารู้ว่าลู่ฮานใส่อะไรลงไปในนั้น..

หนุ่มสาวหลายๆกำลังจูบกันในหลายๆมุม ร่างเล็กดูตื่นตระหนกและมันเหมือนภาพหลอนที่ต้องเห็นภาพจูบของคนสองคนในหลายๆที่และหลายๆคร

ขาทรุดลงกับพื้นพร้อมกับแผ่นหลังที่สไลด์ไปกับผนังจนสะโพกแตะถึงพื้น มือเรียวกุมหัวตัวเองแน่น อาการบ้าๆนั้นกำลังเกิดขึ้นกับเขา สตินั้นพร่าเลือนจนเบลอและมึนไปหมด

“พี่แบคฮยอน?”

เสียงหวานเล็กดังขึ้นตรงหน้า เจือปนไปด้วยความสงสัยและความไม่แน่ใจ สัมผัสปลายนิ้วแผ่วเบาแตะลงบนไหล่เขา ใบหน้าสวยเงยขึ้นสบกับนัยต์ตาหวานของหญิงสาวซึ่งกำลังยกมือขึ้นทัดหู

ภาพที่ปรากฏแก่สายตาทำให้ความคิดของเขาดับลงไปชั่วขณะแต่กลับทำให้อุณภูมิขึ้นสูง

ใบหน้าขาวใส ผิวนุ่ม ดวงตากลมโตสีดำฉ่ำรับกับจมูกเล็ก ริมฝีปากกระจับสีแดงอิ่ม หญิงสาวร่างเพรียวดูมีน่ามอง ท่าทางมารยาทราวกับถูกสั่งสอนมาอย่างดี

“นาอึน.. ซนนาอึน?”

“อ่า.. พี่แบคฮยอนจริงๆด้วย ค่ะนาอึนเอง มานั่งทำอะไรตรงนี้คะ? แล้วเหงื่อนี่..?” หญิงสาวสาดคำถามใส่ด้วยความสงสัย แอบตกใจที่เห็นใครบางคนมานั่งอยู่ตรงนี้ ตอนแรกเธอจะเดินผ่านไปด้วยซ้ำแต่เห็นว่าอีกฝ่ายหน้าคุ้นตาเหลือเกิน

นาอึนเป็นรุ่นน้องผู้หญิงที่เคยอยู่ชมรมเดียวกัน แม้ไม่ค่อยสนิทแต่ก็มีคุยกันบ้างในเรื่องเรียน เธอเป็นลูกคุณหนูผู้ดี เท่าที่เขาเคยเห็นผู้หญิงคนนี้มารยาทและนิสัยดีที่สุดแล้วในกลุ่มพวกคุณหนูที่มักจะอวดรวย

“อ่า..คือ..” จะให้บอกว่าโดนยา เลยมีอารมณ์.. ก็คงทรามไปสำหรับหญิงสาว

“พี่แบคฮยอน ไม่สบายรึเปล่าคะ”

“ฉันไม่เป็นไร.. เธอมาที่นี่ได้ยังไง”

“ฉันมากับเพื่อนๆค่ะ เดี๋ยวจะออกไปแล้ว แต่มาเจอกับพี่ก่อน”

“ระ..หรอ” ในใจร่างเล็กกำลังลุกเป็นไฟจนแทบระเบิดเป็นลา ยิ่งเห็นใบหน้าใสซื่อกำลังมองก็ยิ่งเหมือนกำลังถูกกระตุ้น

ร้อน..จนจะไม่ไหวแล้ว

“แฮ่ก..” เสียงหอบดังออกจากเรียวปากสวยที่เผยอ เปลือกตาบางหลับแน่นเพื่อพยายามสะกดกลั้นปีศาจร้าย.. ร่างกายหนักอึ้งและสติสัมปชัญญะกำลังจะขาด

            “เธอไปเถอะ.. ฉันไหว” อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยารึเปล่า ที่ทำให้การพูดของเขาดูเป็นกันเองเกินไปกว่าที่เคย

            “แต่ฉันว่า…พี่..”

            “ไปสิ!” เสียงเล็กดังขึ้นคล้ายเป็นตะโกนจนทำหญิงสาวสะดุ้ง สิ่งที่ปรากฏสายตาคือนัยต์ตาเรียวที่ฉ่ำเยิ้ม หยาดเหงื่อผุดตามใบหน้า ร่างกายของแบคฮยอนสั่นเทาเหมือนคนกำลังอดกลั้นอะไรบางอย่าง มือเรียวสวยกำแน่นจนข้อขึ้น

            ความอดทนของเขา..กำลังจะหมด..

            เส้นสติ..ขาดสะบั้นอย่างสิ้นเชิง

            ไม่ไหวแล้ว

            แบคฮยอนไม่รู้ว่าเขาลากหญิงสาวเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมตั้งแต่เมื่อไร มันดูคล้ายเป็นห้องครัว มือเรียวดันร่างเล็กกว่านอนราวไปกับโต๊ะที่ว่างเปล่าท่ามกลางเสียงตกใจเพราะการกระทำอย่างถือวิสาสะ

            แม้ภาพภายนอกเขาอาจจะดูอ่อนแอ อ่อนไหวเหมือนกับเด็กผู้หญิงซึ่งงมงายในรัก

          แต่ถึงยังไง..แบคฮยอนก็เป็นผู้ชาย

ยิ่งเหตุการณ์เลวร้ายและเจ็บปวดยิ่งทำให้เขาเข้มแข็งจากเมื่อก่อน

ริมฝีปากประกบกัน คนตัวเล็กกว่าเบิกตากว้างกับคนไม่มีสติ ชายกระโปรงถูกเลิกขึ้นจนเห็นต้นขาอ่อน

แบคฮยอนไม่สนเสียงกรีดร้องที่เริ่มเบาลง ไม่แยแสกับมือเล็กที่กำเสื้อเขาแน่นตรงแผ่นหลัง คนถูกปลุกอารมณ์ทำเพียงแค่หลงระเริ่งกับสิ่งที่กำลังประสานและเล่นเพลงไปในจังหวะเดียวกัน ทุกอย่างดูลงตัวและเขารู้สึกดีขึ้น  แว่วเสียงเหมือนได้ยินคนที่อยู่ใต้ร่างพึมพำชื่อของใครบางคน

ร่างเล็กกว่ากระตุกตามแรงปรารถนา โต๊ะสั่นครืดเสียดสีกับพื้นเซรามิค แบคฮยอนกระแทกเข้าไปหนักๆ ความรู้สึกที่ถูกรัดแน่นด้วยอะไรบางอย่าง มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่สำหรับเขา

ความรู้สึกดีเอ่อล้นจนแทบระเบิด สิ่งที่อัดอั้นถูกปลดและกระจายออก แบคฮยอนรู้สึกเหมือนตัวเองผ่อนคลาย นาอึนทำสีหน้าเหยเกเมื่อของเหลวอุ่นเข้ามาในตัว

แบคฮยอนผละจากหญิงสาวที่นอนหอบหายใจอยู่ตรงหน้า ร่างเล็กเดินออกมาด้วยใจที่ล่องลอย ขาเรียวหยุดชะงักเมื่อเงยขึ้นก็เจอลู่ฮานกำลังสูบบุหรี่ แผ่นหลังนั้นพิงกำลังแพงและหันหน้ามาหาเขา

สายตานิ่งแบบนั้นพรายระยับ ริมฝีปากบางเผยอปล่อยลมควันสีเทากระตุกยิ้ม

“เห็นหงิมแบบนี้…แต่ร้ายใช่ย่อยนี่”

“พี่อยากให้ผมทำแบบนี้อยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ” พูดจบก็เดินเลี่ยงไปอีกทาง เพราะไม่สบอารมณ์กับต้นเหตุที่ต้องมาทำให้เขาเจออะไรแบบนี้

แค่ไม่อยากลากคนอื่น..เข้ามาเกี่ยวอีกแล้ว

“แต่นายก็สุขจนล้นเลยไม่ใช่รึไง” น้ำเสียงเย้ยหยันจนร่างเล็กต้องระงับอารมณ์ด้วยการกำมือแน่น

“พอเหอะ.. เลิกยุ่งกับผมได้ป่ะ เลิกได้มั้ยที่ต้องเห็นทุกๆอย่างเป็นเรื่องสนุก”

“…”

“ผมไม่สนว่าพี่จะนอนกับใครหรือทะเลาะกับใคร แต่เลิกยุ่งกับชีวิตของผมสักที”

“…”

“เลิกยุ่งกับชีวิตของเรา..ได้โปรด”

เสียงนั้นฟังแล้วน่าสงสารจับใจ ทุกสิ่งทุกอย่างดูเป็นสีเทา… หยาดน้ำใสกลิ้งลงบนแก้ม หยดแล้วหยดเล่าจนเปื้อนใบหน้า นัยต์ตากลมที่ฉายแววความสนุกคลายลงและหลุบมองพื้น พร้อมกับริมฝีปากที่หดยิ้ม

ลู่ฮานไม่ได้อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้..เขาแค่อยากให้แบคฮยอนรู้สึกตัว.. ว่าความรักของฝาแฝดมันไม่ได้สวยงามเหมือนในนิยายหรือละครน้ำเน่าที่จะจบอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง มันไม่มีทางเป็นไปได้

มันคือบทลงโทษของพวกเขาจากพระเจ้า

พรากบุคคลที่รักพวกเขาด้วยใจไปอยู่ในที่แสนไกล ไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึง บุพการีทั้งสองที่ดับชีวิตลงเพียงเพราะความรักผิดบาปที่แสนเห็นแก่ตัว

เหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับเขา..กำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

ความรักของฝาแฝดที่รวมคนบาปทั้งหกคนด้วยกัน ความเจ็บปวดและน้ำตาจากการสูญเสียจะกลายเป็นโศกนาฏกรรม แต่ละคน..ต่างมีจุบจบของตัวเอง

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่พวกเขาเดินมาจนถึงรถที่จอดอยู่ ต่างคนต่างเงียบ อยู่ในผวังค์ของตัวเองที่ไม่มีใครอาจจะแทรก

“ไปไหน” กลับกลายเป็นคนที่นั่งข้างคนขับเอ่ยท่ามกลางความเงียบที่น่าอึดอัดเมื่อเห็นรถคันหรูขับไปในเส้นทางที่ไม่ใช่บ้านของตัวเอง

“โรงพยาบาล”

(คลิกอ่านที่เหลือโลดดดด~)

SINNER-TWELVE